Dat is nogal een opening, ik weet het, maar ik denk echt dat iedereen dat kan, kan leren zingen. Uiteindelijk is de stem, net als de piano, een instrument wat je kunt leren bespelen.
Nu kan je voor het ene instrument meer talent hebben dan voor het andere, en dat talent beïnvloed natuurlijk wel in hoeverre je het instrument leert beheersen. Ook zal je fysieke constitutie van invloed zijn op het leren bespelen van het instrument. Maar, hoe dan ook, je kunt het nog steeds leren.
Over verlangen en frustratie
Ik kan me het moment nog herinneren, de jongste net een jaar oud, ik zat aan de piano ongeïnspireerd les te geven en dacht
‘ga ik dit dus tot mijn 65ste doen? Dit, zangles geven, moederen, huisvrouw spelen? Waar ben ík, waar zijn die uren gebleven
die ik kon steken in mijn eigen ontwikkeling?
Een cliënte van mij, we noemen haar Julia, heeft een criticus, een behoorlijk stevige criticus, we hebben hem Harry genoemd.
Afgelopen zangles waren we lekker bezig toen ze aangaf dat haar interne criticus langskwam, ik had het al gehoord aan de klank,
wat net nog lekker ging liep nu stroef met als gevolg een benepen klank.
Ken je dat spelletje, dat je geen ja of nee mag zeggen, of geen uh. Kinderen vinden het vaak leuk om dat spel met je te spelen. Ze zijn er erg goed in, heel geconcentreerd en slim zetten ze een val voor je uit, dat het woord toch uit je mond glipt. Vaak gebeurt dat als je net lekker in je verhaal zit, je gaat een beetje ontspannen en dan oeps, toch ‘ja’ gezegd. Gelach en we spelen het nog een keer.
Je kunt je niet voorstellen dat een violiste zomaar lukraak haar vinger op een snaar zet in de hoop dat daar de perfecte toon uit gaat komen, ze weet precies waar de noten zijn, dat heeft ze geleerd, zij heeft haar instrument leren bespelen.
Het lijkt soms dat het bij zangers anders werkt, de meeste van ons doen de mond open en de tonen lijken er als vanzelf op de juiste toonhoogte uit te komen. Toch ligt er ook achter onze stem een heel vernuft instrument. We kunnen het alleen aan de buitenkant niet zien, we hebben geen snaren, geen toetsen, bij ons zanginstrument zit het allemaal binnen in ons lichaam.
Heel zingend Nederland heeft het erover hoe fijn en geweldig zingen is, je krijgt er zoveel energie van, na een avond lekker zingen voel je je weer helemaal ontspannen, daarnaast is het ook fijn om samen te zingen, het schept een band, niet alleen tijdens het zingen, maar ook na de repetities. Dat klinkt goed.
Inleiding
Ter voorbereiding op het concert zingen ze hun duet. Halverwege stopt de tenor, ‘nee, zo wil ik het niet’. De kritiek is gericht op de sopraan. Ik weet dat ze in hun gezamenlijke repetities gewerkt hebben aan ‘zacht zingen en op elkaar afstemmen’. Ze waren net begonnen met het duet en het was me opgevallen dat ze haar best deed, de hoogste noten waren er nog niet helemaal maar ze deed haar best, ik vond het eigenlijk wel mooi.
Mijn verhaal
Ik had laatst een droom: ik was ergens, ik moest opeens zingen, koorstukken, een beetje vaag, terwijl ik het aan het zingen was werd het moeilijker en opeens was het geen repetitie meer maar stond ik alleen op een podium, voor een zaal met mensen. De paniek die me overviel, mijn keel kneep dicht, noten dansten voor mijn ogen, ik wilde wegrennen …
Je kent het wel, je bent bezig een stuk voor te bereiden, voor koor of voor zangles, dan krijg je het wat drukker op je werk, of je wordt ziek, het stuk is net wat moeilijker dan je dacht. Voor je het weet laat je het liggen en heb je een paar weken niet gezongen. Als je het weer op wilt pakken ben je na drie noten buiten adem, hoge noten lukken niet meer en loopjes lopen vast. Wil je het opgeven?!
Hier een aantal tips om het oefenen vol te houden.
Ik was onlangs uitgenodigd om een workshop te geven met het thema ‘Laat je horen in je ondernemerschap’ en dan tevens gekoppeld aan zingen. Een interessant thema.
Voor mij betekent ‘laat je horen’ de ruimte innemen om mij te laten horen, uit durven spreken wat ik belangrijk vind en waar ik voor sta. Laat je horen betekent ook dat ik er vanuit mag gaan dat de ander naar mij wilt luisteren, geïnteresseerd is in wie ik ben en wat ik te vertellen heb.
Onderliggend betekent ‘laat je horen’ dat ik weet wie ik ben, dat ik mijn eigen mogelijkheden en beperkingen ken. Dat ik opensta voor nieuwe dingen leren, dat ik durf te vragen, dat ik durf het niet te weten. Dat ik om kan gaan met kritiek en niet bang ben om fouten te maken en sorry te zeggen.
Stel je voor dat ik je de eerste zangles een boek over de ‘fysiologische werking van de stem’ zou geven met het advies dit eerst te lezen en daarna terug te komen. Zou ik je dan weer terug zien?
De meeste mensen zien zingen niet als iets wat je uit een boek kunt leren maar als iets wat je in de praktijk al doende leert. Bijvoorbeeld in een koor. En als ze dan in de praktijk ergens tegenaan lopen, moeite met hoge noten, te weinig adem, hees aan het einde van een repetitie, dan word ik, of één van mijn collega’s, gebeld. Overigens zijn er ook een heleboel zangers die niet aan de bel trekken en jarenlang op dezelfde manier doorgaan of zelfs stoppen met zingen.
Rust hebben, even niets, iets leuks voor jezelf doen, heb jij daar tijd voor of zit jij vast in de dagelijkse hectiek van werk, gezin en andere verplichtingen?
Ben jij iemand die tussen de bedrijven door op de fiets, nog even snel je mailing doorneemt? Op je werk voor iedereen beschikbaar is, je liefste glimlach voor baas, collega’s en klanten bewaart maar thuis moe en chagrijnig is?
Let op!
Laatst was ik op een verjaardag en daar kwam de stiltekamer ter sprake: een bijzondere kamer, helemaal geluidsdicht, zo stil dat je je eigen bloed kunt horen suizen, het zou bijna beangstigend zijn om daar alleen te zitten.
Onlangs was ik met onze zoon bij de chiropractor. Hij komt daar al vanaf dat hij 2 maanden is en knel had gezeten bij de geboorte. Sindsdien komt hij een paar keer per jaar voor controle.
Hij is inmiddels 13 jaar en aangezien je dan niet zomaar doet wat je moeder zegt dat goed voor je is kwam de vraag aan de chiropractor ‘wat heb ik er aan?’
De man legde de vergelijking met de tandarts en stelde dat je soms nergens last van hebt maar dat je lichaam door intensief gebruik belast raakt, en dat een controle voorkomt dat je ergens pijn krijgt. Ik vond het helder uitgelegd maar terug in de auto was zoonlief niet overtuigd door de vergelijking, met name vanwege het feit dat iedereen die hij kent naar de tandarts gaat maar niemand naar de chiropractor.
De afgelopen periode ging het bij mij over gezien en gehoord worden. Het begon ermee dat ik graag mijn coaching praktijk van de grond wilde krijgen maar dat ik door de tijd die ik daarin stak minder tijd over had voor mijn zanglespraktijk en deze een beetje verslofte. Daarnaast voelde ik onzekerheid en schaamte: voor mijn coaching cliënten, stel je voor dat ze zouden weten dat ik zangles gaf, zouden ze me dan nog wel serieus nemen en naar mijn zangleerlingen toe, zij willen leren zingen, dan moet ik niet met persoonlijke ontwikkeling aankomen, houd even op!