Over verlangen en frustratie
Ik kan me het moment nog herinneren, de jongste net een jaar oud, ik zat aan de piano ongeïnspireerd les te geven en dacht
‘ga ik dit dus tot mijn 65ste doen? Dit, zangles geven, moederen, huisvrouw spelen? Waar ben ík, waar zijn die uren gebleven
die ik kon steken in mijn eigen ontwikkeling?

Het voelde alsof ik gevangen zat in iets waar ik enerzijds heel blij mee was, een mooi gezin, een baan op de muziekschool,
maar anderzijds ongelukkig van werd want al die dingen waar ik inspiratie uit haalde, waaronder zelf zingen, daar leek ik geen
tijd meer voor te hebben. Niet veel later besloot ik een studie op te pakken, een nieuwe opleiding, heel inspirerend maar toch
dubbel, ik voelde me altijd schuldig.

Oude overtuigingen
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om voor mijzelf te kiezen, ik deed het wel maar vaak met schuldgevoel. In de loop van de
jaren ben ik erachter gekomen waarom ik dat moeilijk vind. Ik blijk allerlei overtuigingen te hebben over vrouw zijn, over
moeder zijn, over huisvrouw zijn, over hoe ik het hoor te doen, hoe ik er altijd eerst voor de ander moet zijn en pas daarna
voor mijzelf mag kiezen. En met een – toen nog jong- gezin en actieve man bleef er weinig tijd over voor mij.

Misschien zeg jij, dat heb je dan toch te accepteren, jij komt later wel weer aan bod. Maar ik heb een enorm verlangen, om te
leren, om nieuwe dingen te doen, daar word ik blij van, dat geeft mij voldoening. En als ik dat verlangen moet onderdrukken,
namelijk omdat ik ‘moet’ accepteren dat het nou eenmaal is zoals als het is dan word ik ongelukkig.

Frustratie
Als je verlangen blijft knagen en je dat blijft ontkennen dan raak je gefrustreerd. Dat merkte mijn cliënte, we noemen haar
Annelies, ook. Frustratie en onrust voelde ze en dat wilde ze onderzoeken. Haar wens was om vrijuit te zingen en haar vraag
was waarom lukt dat nou niet. Wat houdt me tegen? We keken niet alleen praktisch, was er tijd om zingen in te plannen, maar
ook naar de betekenis van ‘vrijuit zingen’, over je laten horen, je plek innemen, fouten durven maken, op de voorgrond treden.

Saboteur
Met name dat laatste bleek belangrijk te zijn. Alsof ‘geen tijd voor zingen’ ervoor zorgde dat zij niet ongegeneerd, keihard zou
gaan zingen. En dat paste bij wat zij van huis uit had meegekregen: ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’.

Het is alsof er een persoon in je huist die je wilt beschermen, ervoor zorgt dat jij niet buiten de normale maat valt, maar je
ondertussen saboteert en je belet te doen waar je heel blij van wordt.

Voice Dialogue is een methode die inzicht geeft in het handelen van onder andere zo’n saboteur. Systemisch kijken geeft
weer inzicht in het patroon van waar je vandaan komt en waar je in verstrikt zit.

Is dit dan wat het is?
Mijn overtuigingen over hoe het hoort, eerst de ander, daarna ben ik pas aan de beurt, Annelies haar overtuigingen over hoe
het hoort, bescheiden mee hummen maar niet als een diva op de voorgrond treden, ze hebben ons geholpen om erbij te
horen. Maar nu zijn ze niet meer passend en beletten ze ons om verder te groeien.

Het is maar een voorbeeld van hoe het van binnen bij mij en bij heel veel anderen werkt. Dat je voelt dat er meer in zit maar
je het er niet uit krijgt. Dat je als tegen reactie boos uitvalt, jaloers reageert, dat je je uit frustatie gaat verzettenen, er een
janboel van maakt en je huis maar niet opgeruimd krijgt.

Overzicht in en bewustzijn krijgen op hoe het in mijn bovenkamer werkt heeft mij geholpen om meer balans in mijn leven te
krijgen, er meer voldoening uit te halen. En natuurlijk is daar niet alles mee opgelost maar daardoor heb ik wel de controle
over mijn leven terug en kan ik nu de keuze maken, mijn verlangen volgen of accepteren dat het nog even is zoals het is.