De afgelopen periode ging het bij mij over gezien en gehoord worden. Het begon ermee dat ik graag mijn coaching praktijk van de grond wilde krijgen maar dat ik door de tijd die ik daarin stak minder tijd over had voor mijn zanglespraktijk en deze een beetje verslofte. Daarnaast voelde ik onzekerheid en schaamte: voor mijn coaching cliënten, stel je voor dat ze zouden weten dat ik zangles gaf, zouden ze me dan nog wel serieus nemen en naar mijn zangleerlingen toe, zij willen leren zingen, dan moet ik niet met persoonlijke ontwikkeling aankomen, houd even op!

Toch was het ene heel logisch uit het andere voortgekomen, mijn psychodrama opleiding en de opleiding tot mindfulness trainer ben ik begonnen voor mijn persoonlijke ontwikkeling maar ook omdat het in het verlengde van zingen en zangles geven lag. Dus waar kwamen mijn schaamte en onzekerheid vandaan?

Om daar achter te komen heb ik uren over de heide gelopen, hardop pratend tegen mijzelf: ‘wat wil ik dan, wat vind ik belangrijk, wat wil ik betekenen? En elke keer kwam ik uit op: ‘iedereen heeft het recht om gehoord te worden’. Iedereen? Hoe was, is dat eigenlijk voor mij?

‘Een vogel zingt niet omdat hij een antwoord heeft, maar omdat hij een lied heeft’,

Maya Angelou

‘En zijn lied wil niet alleen gezongen, maar ook gehoord worden’

Karin Brunt

Ik was vroeger erg verlegen en durfde nauwelijks iets te zeggen, laat staan zeggen wat ik voelde of wat ik dacht. Ik was wel de hele dag aan het zingen, blijkbaar was dat mijn manier om mij te uiten en me te laten horen. Op de tapes van mijn eerste zanglessen hoor je mij uit volle borst zingen, zeg maar: keihard, alsof ik al die jaren ‘niet durven praten’ eruit moest gooien.
Ik weet dat ik in die tijd graag op het podium wilde staan, op toneel wilde, alles om maar gehoord te worden en applaus te krijgen. Ondertussen was ik nog steeds dat verlegen meisje wat op school geen boe of bah zei, of zo snel praatte dat niemand haar kon horen.

Ik zal het kort houden. Zingen hielp mij op persoonlijk vlak, maar mijn persoonlijkheid maakte het zingen moeilijk en aan het eind van mijn conservatorium liep ik vast en verliet ik het gebouw, teleurgesteld en gefrustreerd, eindeloos verdrietig, onzeker en heel beschaamd.

Wil je gehoord worden dan zal je, zo heb ik ondervonden, eerst naar jezelf moet luisteren!

Door de therapie de eerste jaren na mijn afstuderen en de opleidingen die ik daarna gevolgd heb, heb ik veel bereikt. Maar het afgelopen jaar voelde ik dus dat ik nog veel verdriet en schaamte had.
Schijnbaar heb ik me zo afgewezen gevoeld dat ik dacht dat ik niets kon, dat dus ook niemand zou willen horen wat ik te zeggen heb. Mijn diep verstopte negatieve gevoel over mijzelf was nog behoorlijk sterk en belette mij om een volgende stap naar buiten te zetten.

Een hele bijzondere periode waarin ik weer een stuk verder ben gekomen met mijn eigen proces van ‘laten horen’. Dat de hulp die ik heb gehad en de inzichten die ik heb gekregen, ook nog eens hebben geleid naar een nieuwe praktijk en een prachtige nieuwe website daar ben ik helemaal trots op!

Luister naar jezelf en laat je horen!

Welkom,
Karin